تاثیر ۴ هفته تمرین خانگی با صندل ناپایدار بر شاخص‌های عملکردی مرتبط با افتادن در مردان سالمند

نوع مقاله : مقاله پژوهشی

نویسندگان

1 گروه فیزیولوژی،دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه خوارزمی تهران، تهران، ایران

2 دکتری تربیت بدنی با گرایش فیزیولوژی ورزشی از دانشگاه تهران

3 استادیار بیومکانیک ورزشی، دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه خوارزمی، تهران، ایران

چکیده

مقدمه و اهداف: با توجه به نرخ رشد جمعیت، ایران در آینده‌ای نزدیک با معضل انفجار سالمندی مواجه خواهد بود. بنابراین حفظ استقلال عملکردی و پیشگیری از افتادن را باید بعنوان یکی از اصلی‌ترین دغدغه‌های سیاست‌گذاری در مراقبت از این قشر دانست. به همین جهت هدف از مطالعه حاضر بررسی اثرات تمرین با صندل ناپایدار بر شاخص‌های عملکردی مرتبط با افتادن در مردان سالمند سالم در دوره همه‌گیری کرونا بود.

مواد و روش‌ها: این پژوهش از نوع نیمه تجربی با طرح پیش آزمون – پس آزمون روی 42 مرد سالمند مستعد افتادن (سن:11/4±69/70 سال، قد:07/6±12/174 سانتی متر، وزن:58/7±29/73 کیلوگرم، BMI:42/2±2/24 کیلوگرم بر متر مربع) بود که با برخی از شاخص‌های عملکردی تشخیصی از بین 61 سالمند انتخاب و به صورت جفت‌های همتا در 3 گروه 14 نفره تقسیم شدند. یک گروه تمرینات خانگی را با صندل ناپایدار و گروه دیگر این تمرینات را با صندل معمولی انجام داده و گروه کنترل که به زندگی عادی خود مشغول بوده و اجازه شرکت در هیچ مداخله تمرینی را نداشت. دوره تمرینی 3 جلسه در هفته و در روزهای غیرمتوالی به مدت 4 هفته انجام شد. شرکت‌کنندگان هر 3 گروه، قبل از شروع دوره تمرینی و پس از اتمام آن با آزمون‌های مقیاس تعادل برگ، زمان برخاستن و رفتن، آزمون عملکردی رسیدن و آزمون 30 ثانیه نشست و برخاست از صندلی مورد ارزیابی قرار گرفتند.

یافته‌ها: نتایج تحلیل واریانس با اندازه‌گیری مکرر تفاوت معناداری را در تمام آزمون‌های عملکردی هر دو گروه تمرینی نسبت به گروه کنترل پس از 4 هفته تمرین نشان داد (P<0.001). گروه تمرین با صندل ناپایدار در آزمون‌های مقیاس تعادل برگ و زمان برخاستن و رفتن به ترتیب با پیشرفت 3/12 درصدی و 1/27- درصدی نسبت به پیش آزمون خود، برتری معناداری را نسبت به مقدار پیشرفت 5/8 درصدی و 1/21- درصدی گروه تمرین با صندل معمولی نشان داد (P<0.05). همچنین علی‌رغم بهبودی که در دو آزمون عملکردی رسیدن و آزمون 30 ثانیه نشست و برخاست از صندلی به نفع گروه تمرین با صندل ناپایدار مشاهده شد اما تفاوت معناداری در میزان پیشرفت این دو آزمون بین دوگروه تمرینی مشاهده نشد (0/05<P).

نتیجه‌گیری: به کارگیری صندل ناپایدار در پروتکل تمرین خانگی به عنوان یک وسیله تمرینی برای اضافه‌بار جهت بهره‌وری بیشتر در مردان سالمند سالمی که مستعد افتادن هستند می‌تواند برخی از شاخص‌های عملکردی ایستا و پویا را به طور موثری بهبود بخشد اما در افزایش قدرت اندام تحتانی اثری ندارد.

کلیدواژه‌ها

موضوعات


عنوان مقاله [English]

The effect of 4 weeks of home-based training with unstable sandal shoes On functional indicators related to falls in older men

نویسندگان [English]

  • seyed mohamad seyedi bidgoli 1
  • Rajabi Hamid 2
  • Ali Abbasi 3
1 Department of exercise Physiology, Faculty of Physical Education and Sport Sciences, Kharazmi University of Tehran, Tehran, Iran
2 Full professor, Department of Sport Physiology, Kharazmi University, Tehran, Iran
3 PhD, Assistant Professor in Sports Biomechanics, Faculty of Physical Education and Sports Sciences, Kharazmi University, Tehran, Iran
چکیده [English]

Background and Aims: Due to the population growth rate, Iran will face the problem of aging explosion in the near future. Thus maintaining functional independence and fall prevention should be considered as a main policy concerns in caring for this group. For this reason, the aim of the present study was to investigate the effects of training with unstable sandal on some functional indicators related to falls in healthy elderly men prone to falls during the corona epidemic.



Materials and Methods: In this quasi-experimental study with pre-test and post-test design 42 elderly men were prone to fall (age: 70.69±4.11 years, height: 174.12±6.07 cm, weight: 73.29±7.58 kg, BMI: 24.2±2.42 kg/cm2) with some diagnostic performance indicators, were selected from 61 elderly people and divided into 3 groups of 14 people, one group performed home exercises with unstable sandal, the second group performed these exercises with stable sandal, and the control group was engaged in their normal life and did not participated in any exercise training intervention. The training course was performed 3 sessions per week on non-consecutive days for 4 weeks. Before and after the training session, participants were assessed with Berg Balance Scale, Timed Up & Go, Functional Reach Test, and 30 second stand chair.



Results: The results of analysis of variance with repeated measures showed a significant difference in all performance tests of both training groups compared to the control group after 4 weeks of training (P<0.001). There was a significant improvement in unstable sandal group in Berg Balance Scale and Timed Up & Go tests with a progress of 12.3% and -27.1% compared to the pre-test, and 8.5% and -21.1% compared to the stable sandal group (P<0.05). Despite the improvement in Functional Reach and 30 second stand chair tests in the unstable sandal group compared to the stable sandal group, no significant difference has be seen between them (P ≥0.05).



Conclusion: Using unstable sandal in home exercise protocol as an overload training tool for greater improvement in healthy elderly men who are prone to falls can effectively improve some static and dynamic performance indicators but it has no effect on increasing the strength of the lower limbs.

کلیدواژه‌ها [English]

  • elderly
  • falling
  • home-based exercise
  • unstable shoes
  • functional movement tests

مقالات آماده انتشار، پذیرفته شده
انتشار آنلاین از تاریخ 10 بهمن 1400
  • تاریخ دریافت: 12 دی 1400
  • تاریخ بازنگری: 03 بهمن 1400
  • تاریخ پذیرش: 03 بهمن 1400
  • تاریخ اولین انتشار: 10 بهمن 1400